Η συγκλονιστική εξομολόγηση του ποδοσφαιριστή που έμεινε παράλυτος και βαπτίστηκε Ορθόδοξος

Ο Μιχάι Νέσου τραυματίστηκε σοβαρά στις 10 Μαίου 2011 σε μία προπόνηση της ολλανδικής Ουτρέχτης. Συγκρούστηκε με τον συμπαίχτη του Alje Schut και υπέστη κάταγμα σπονδύλου στην αυχενική μοίρα.

Ο Νέσου έμεινε παράλυτος από τον λαιμό και κάτω. Στην αρχή δεν μπορούσε να κινήσει παρά μόνο τα βλέφαρά του. Έπειτα άρχισε να μιλάει και σιγά-σιγά άρχισε να κινεί το δεξί του χέρι. Με αυτό μπορεί να χειριστεί το καρότσι του. Από τον Φεβρουάριο του 2012 μπορεί να κινήσει και το αριστερό του χέρι.

Μέχρι τη 10η Μαίου 2011 ο Μιχάι Νέσου είχε παίξει στην Στεάουα Βουκουρεστίου και στην Ουτρέχτη για τρία χρόνια. Την πρώτη του χρονιά ήταν υποψήφιος για τον τίτλο του καλύτερου αριστερού μπακ του Ολλανδικού πρωταθλήματος μαζί με τους Βαν Μπρόκχορστ και Ούρμπι Εμμανούελσον. Αυτός ανακηρύχθηκε καλύτερο αριστερό μπακ. Έπαιξε στην Εθνική ομάδα της Ρουμανίας 8 φορές.

Μετά το ατύχημα που τον άφησε παράλυτο, τον Μιχάι τον εγκατέλειψε η σύζυγός του ενώ πέθαναν και οι γονείς του.

Ο Μιχάι Νέσου πριν 3 χρόνια πήρε μία σημαντική για την ζωή του απόφαση την οποία είχε κρατήσει κρυφή μέχρι πριν λίγες ημέρες. Βαπτίστηκε Ορθόδοξος.

«Στα δυόμιση χρόνια από το ατύχημά μου αποφάσισα να βαπτιστώ Ορθόδοξος. Δεν ξέρω γιατί συνέβη ακριβώς αυτό σε εμένα, αλλά με βοήθησε να ανακαλύψω τον αληθινό μου εαυτό», δήλωσε ο πρώην αμυντικός στο τηλεοπτικό κανάλι του Πατριαρχείου της Ρουμανίας «Τρίνιτας».

Ο Μιχάι Νέσου, ο οποίος ήταν Πεντηκοστιανός, ομολόγησε πως κατανοεί το ατύχημα που του συνέβη σαν κάτι θετικό: «Ίσως πριν να είχα κάνει ελάχιστα καλά πράγματα και τότε το ατύχημα, ακόμη κι αν εκ πρώτης όψεως ο κόσμος το βλέπει σαν μία τραγωδία, μία κατάρα, μπορεί να μετατραπεί σε μία ευλογία».

«Η μεγαλύτερη επιθυμία μου ήταν να γίνω ποδοσφαιριστής. Η δεύτερη επιθυμία μου ήταν να αποκτήσω πολλά χρήματα. Τι θα τα έκανα, δεν ξέρω, δεν έχω καταλάβει ούτε μέχρι τώρα.»

Γρήγορα πέρασε στη στιγμή του ατυχήματος, το οποίο βλέπει σαν ένα νέο βήμα στην ζωή του, στην οποία όμως τώρα υπάρχει και η πίστη στον Θεό:

«Δεν ξέρω γιατί μου συνέβη αυτό. Εμένα όμως με βοήθησε να ανακαλύψω μέσα μου αυτό που πραγματικά είμαι και όχι αυτό που ήθελα να φαίνομαι. Ό,τι μου συμβαίνει κάθε μέρα με κάνει να επιστρέφω εκεί απ`όπου ξεκινήσαμε όλοι, δηλαδή στον Θεό. Σαν να μην σε ενοχλεί που είσαι στην καρότσι και αισθάνεσαι πως έχεις ίδιες πιθανότητες με όλον τον κόσμο. Πλούσιους και φτωχούς, υγιείς και ασθενείς.

Πιστεύω ότι ο Θεός μου έδωσε πολλά χαρίσματα τα οποία δεν αξιοποίησα. Το μυαλό μου ήταν μόνο στο ποδόσφαιρο και όλα τα υπόλοιπα τα πέταξα στα σκουπίδια. Είχα ταλέντο στην ζωγραφική, τελείωσα το Καλλιτεχνικό Λύκειο. Δεν έδωσα όμως την πρέπουσα σημασία, το μυαλό μου ήταν στο ποδόσφαιρο.

Στο γήπεδο έβγαζα σκληράδα, στο σπίτι όμως ήμουν σαν ένα αρνάκι. Ήθελα να αποδείξω σε όλους πως παρότι ήμουν έτσι μικρόσωμος και αδύναμος, μπορούσα να παλαίψω με τον οποιοδήποτε ως ίσος προς ίσο. Αποκάλυπτα τη θέλησή μου. Στον κόσμο άρεσε αυτό, δεν ξέρω πόσο χρήσιμο ήταν για μένα, ο κόσμος όμως με αγάπησε γι` αυτό.»

Ο Νέσου διηγείται και τις στιγμές που αισθάνθηκε απελπισία και πώς έγινε πιστός χριστιανός:

«Στον πολύ κόσμο οι ποδοσφαιριστές δεν δίνουν την εντύπωση ανθρώπων με μεταφυσικές ανησυχίες, εγώ όμως είχα συμπαίχτες και φίλους-ποδοσφαιριστές με μεγάλη πίστη. Χάρη σε αυτούς ακολούθησα αυτόν τον δρόμο. Δύο χρόνια μετά το ατύχημα αποφάσισα να βαπτιστώ ορθόδοξος. Μετά από δύο χρόνια αναζητήσεων, ερωτοαποκρίσεων και προσκυνημάτων (μεταξύ των οποίων και στη Μονή Βατοπαιδίου κατόπιν προτροπής του ιδιοκτήτη της Στεάουα Βουκουρεστίου, Τζίτζι Μπέκαλι) άρχισε να μου αρέσει αυτός ο κόσμος. Μου αρέσει να διαβάζω, μου αρέσει να συζητώ με γέροντες σε κάποιο μοναστήρι.

Μετά το ατύχημα έθεσα πολλές ερωτήσεις. «Γιατί;» ήταν η αγαπημένη μου ερώτηση. «Γιατί σε εμένα;»

Μετά την πρώτη εξομολόγηση μου «ανοίχθηκε ένα παραθυράκι». Εγώ νόμιζα τον εαυτό μου κάτι σημαντικό και μετά αναρωτιόμουν τι κάνω τώρα;

Μέσω του ατυχήματός μου ο Θεός ήθελε να κάνει κάτι καλό με την ζωή μου. Κι αν όλος ο κόσμος βλέπει το ατύχημα σαν μία κατάρα, αυτό μπορεί να μετατραπεί σε ευλογία. Αν και ο πόνος μου είναι μεγάλος αισθάνομαι μία μεγάλη χαρά. Όταν αισθάνομαι άσχημα παίρνω τηλέφωνο τον πνευματικό μου και εκείνος μου λέει: Έλα «σήκω» τώρα.

Ό,τι συμβαίνει στην ζωή μας δεν γίνεται τυχαία. Υπάρχει κάποιος λόγος. Όταν ήλθε ο ψυχολόγος μετά το ατύχημα, μετά από μία εβδομάδα τον έδιωξα. Μου φαινόνταν πως αυτός έχει ανάγκη από ψυχολόγο, όχι εγώ. Εγώ πιστεύω και σε κάτι άλλο. Στην φιλία. Ένας φίλος πραγματικός, ο οποίος σε αγαπάει χωρίς όρους, έχει πιο πολλά να μου πει απ` ότι ένας ψυχολόγος.»

Σε μία άλλη συνέντευξη ο Μιχάι αποχαιρετώντας τον δημοσιογράφο του είπε: «Να πας στο καλό και να θυμάσαι: Στη ζωή λίγα πράγματα είναι σημαντικά. Να πιστεύεις, να αγαπάς και να δίνεσαι στους άλλους».

Όσο για τον Alje Schut, τον ποδοσφαιριστή με τον οποίο συγκρούστηκε σε εκείνη την προπόνηση, είπε σε μια συνέντευξή του:

«Τίποτα δεν ειναι πια το ίδιο. Ό,τι συνέβη με άλλαξε. Δεν περνάει μέρα που να μην σκέφτομαι τον Μιχάι. Τον σκέφτομαι και πριν κοιμηθώ. Τον σκέφτομαι και όταν ξυπνάω. Δεν είμαι θρησκευόμενος, αλλά τώρα προσεύχομαι στον Θεό κάθε μέρα για να τον κάνει καλά».

Ο Μιχάι Νέσου έχει φτιάξει ένα ίδρυμα για παιδια με κινητικές αναπηρίες www.mihainesufoundation.com.

Στο παρακάτω βίντεο μπορείτε να τον δείτε να μιλά, δυστυχώς χωρίς ελληνικούς υπότιτλους, αλλά και να παρακολουθήσετε πλάνα από το ίδρυμά του:

Επιμέλεια-Απόδοση στα ελληνικά π. Γεώργιος Κονισπολιάτης
Πηγή: amfoterodexios.blogspot.com